„Dunajowanie” wpisane na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego

„Dunajowanie” to pierwszy zwyczaj z Lubelszczyzny wpisany na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego

Zwyczaj dunajowania w Łukowej i okolicach, czyli kolędowania ze śpiewaniem pieśni życzących dla panien, to jedna z praktyk kulturowych wpisanych w drugiej połowie roku 2020 na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego.

Zwyczaj dunajowania był bardzo popularny przed laty w Łukowej i okolicach, ale nadal ma swych kontynuatorów. Chodzenie po dunaju – to kolędowanie obywające się we wsiach dawnej parafii Łukowa, czyli Łukowej, Rakówce i Zamchu w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, w wieczór Świętego Szczepana. Chłopcy oraz młodzi, nieżonaci mężczyźni obchodzą domy śpiewając tzw. kolędy życzące skierowane do dziewcząt, które jeszcze nie wyszły za mąż. Treść pieśni nawiązuje do zamążpójścia i ma na celu symboliczną pomoc w przyspieszeniu planów matrymonialnych w kolejnym roku. Istnieją trzy podstawowe rodzaje pieśni zróżnicowane ze względu na wiek adresatki. Kolędnicy w zamian za śpiew otrzymują tzw. zapłatejkę, którą wykorzystują częściowo podczas poczęstunku we własnym gronie po zakończeniu dunajowania, dzielą się nią również miedzy sobą, a pozostałą jej część przeznaczają na cele charytatywne.

fot. K.A. Kuzko